Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Joan Baez - The Ballad of Sacco and Vanzetti

Father, yes I am a prisoner;
Fear not to relay my crime.
The crime is loving the forsaken,
Only silence is shame.

And now I'll tell you what's against us,
An art that's lived for centuries...
Go through the world and you will find
What's blackened all of history.
Against us is the law with its
Immensity of strength and power
- Against us is the law!
Police know how to make a man
A guilty or an innocent.
- Against us is the power of police!
The shameless lies that men have told
Will ever more be paid in gold...
- Against us is the power of the gold!
Against us is the racial hatred
And the simple fact that we're poor.

My father dear, I am a prisoner.
Don't be ashamed to tell my crime,
The crime of love and brotherhood;
And only silence is shame.

With me I have my love, my innocence,
The workers and the poor
For all of this I'm safe and strong
And hope is mine!
Rebellion, revolution don't need dollars,
They need this instead :
Imagination, suffering, light and love
And care for every human being!
You never steal, you never kill,
You are a part of hope and life.
The revolution goes from man to man
And heart to heart!
And I sense when I look at the stars
That we are children of life;
Death is small...


Βήματα προς κάπου βήματα προς κάποτε


Θα ‘θελα να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τον χρόνο στο ένα μου βήμα. Θα ‘θελα να μπορώ να αντιλαμβάνομαι αυτό το χρονικό και χωρικό κενό, που διαμεσολαβεί ανάμεσα στην αίσθηση προσανατολισμού μου και το ανεπαίσθητο κοίταγμα προς τα ‘κει. Θα ‘θελα να γίνω αυτή η απροσδόκητη, ξαφνική διεργασία που διαπερνά την καθημερινή μου ύπαρξη, την κίνηση μου, την μικρή πορεία από κατεύθυνση προς κατεύθυνση, από σημείο προς σημείο. Θα ‘θελα να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τη σχιζοφρενική πραγματικότητα της μικρότητας μου και του ταυτόχρονου μεγαλείου της φύσης μου. Θα ‘θελα να μπορώ να γίνω η διόπτρα της ύλης που με περιβάλλει ανά κλάσμα του δευτερολέπτου. Να γίνω το μικρότερο κύτταρο του χώρου και να αποστασιοποιηθώ στην μεγαλύτερη δυνατή απόσταση που θα αμφισβητήσει την ευθεία λογική μου, την τμηματική μου όραση. Θα ‘θελα να μπορώ να είμαι εκείνη η ανάσα που αναζητώ στον τρόπο που μ’ αρέσει να ερωτεύομαι, να μεθώ, να χορεύω, να ερωτοτροπώ, να κλαίω με λυγμούς. Θα ‘θελα να μπορώ να είμαι οι μικρές επαναλήψεις στις κινήσεις των ανθρώπων που με περιβάλλουν, οι άμυνες τους και οι φόβοι τους, οι χαρές τους και το κοίταγμά τους. Όχι με τρόπο εγωιστικό, αλλά με τρόπο τρυφερό, ίσως ανώδυνο, ίσως επώδυνο. Θα ‘θελα να μπορώ να καταφέρω τη συνένωση μου με το άπειρο μέσα σε ένα πλέγμα κατανοητό προς εμένα, ας είναι και της μιας στιγμής. Θα ‘θελα να μπορώ να καταφέρω το αδιανόητο. Να πενθήσω κάποτε με χαρά, να καταλήξω με ηρεμία, να βιώσω συνειδητά τη ζωή και το θάνατο μαζί, να αγαπήσω τα σκουλήκια που θα γεννηθούν από το ψόφιο μου τομάρι, να εξελίξω τον έρωτά μου σε ένα ατέρμονο τέλμα. Θα ‘θελα να μπορώ να συναντώ νεογνές ψυχές ανθρώπων που σε μία έκρηξη τυχαιότητας θα πλεκόμαστε ο ένας στα νήματα του άλλου κι ύστερα από διαρκείς συναρτήσεις επιλογών θα χανόμαστε επαναληπτικά. Θα ‘θελα να μη μεγάλωνα τόσο βίαια. Θα ‘θελα να μη μίκραινα τόσο συχνά.