Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Δύο δεύτερα κοίταγμα

 Tη μέλαινα χολή μου μια νύχτα θα τζογάρω
Ακούγοντας την Εντροπία
Θα βγω από τους πρώτους στο δρόμο και θα διαχέω έρωτα
Μαζί με τους ανυπότακτους και τους θαραλλέους
Θα καθορίζω τη σκέψη μου με διάφανο ξυράφι
-ό,τι θα έχει απομείνει να κατέχω-
Και θα χαζεύω στη γωνία όρθια 
Φλερτάροντας 
Το γοητευτικό κουρέα
Με το δέρμα του γεμάτο στίγματα και μελάνι 
Και με αυτό το ατίθασο μακρύ τσουλούφι
Που αφήνει το βλέμμα μισό και λάγνο

Αύριο θα σηκωθώ επιτέλους από το κρεβάτι 
Θα πάω να του προσφέρω ένα τέταρτο σιωπής
Και μια ακλόνητη πεποίθηση πόθου.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Τάση φυγής

Από τη μία πόλη στην άλλη
Φεύγω 
Τρέχω 
Προσπερνάω
Ψιλαφίζω την αρετή της τυχαιότητας
Τρέμω από την ηδονή
Θα το πεις εκβιαστικό
Εμμονικό
Μα θα σου πω 
Είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα

Καμία πατρίδα για τους αγωνιστές και τους ερωτευμένους
Κανένα σκαλοπάτι να ξαποστάσουν
Μόνο ανάσα γρήγορη και ιδρώτας
Γιατί τις πιο ερωτικές κραυγές τις βγάζει μια συνθήκη θανάτου
Ένα σκότωμα
Ένας τελειωμός που αναβλύζει αναγέννηση
Κι αυτοπροσδιορισμό
Το νέο ερώτημα πίσω από την επόμενη απάντηση
Δύο βήματα πάθος μπροστά
Με παπούτσι φαγωμένο
Βίωμα τετελεσμένων αρχών
Αμαρτωλό, αιρετικό, χωρίς προσδοκία
Μόνο προσμονή
Στο μαντήλι και το φιλί που πιστεύουν στην ανάσα
Δύσβατη
Η μετάβαση είναι διαρκής 
Ένας χορός δύσκολος
Δυσπροσάρμοστος
Δυσανάλογος
Με αποτελέσματα σχιζοειδούς ηθικής
Κι ανάρμοστης αναποφασιστικότητας

Αυτοαναφορική μετάβαση
-Σα να σε μαλώνω νιώθω
Και δεν είμαι καν αμφίδρομη προέκταση σου
Ή έστω δε μπορώ να το αντιληφθώ
Καθώς κλονίζεται η ψυχή μου
Στην αίσθηση αυτής της νόησης
Και για πρώτη φορά αυτός δεν είναι λόγος επεξηγηματικός-

Ξανά πίσω 
Πριν την αρχή
Μιας λογικής ευθείας και τμηματικής
Θυμάμαι απρόθυμο και ανασφαλές
Το παιδικό χαμόγελο
Να μαρτυράει σε πίνακες ηλεκτρομαγνητικούς
Τις καπνισμένες κάνες
Σφραγίδα μνήμης, άρνησης και μανιασμένου πόθου
Και ωδή που ξεχειλίζει κατάρες για το ανέραστο λευκό.