Λευκά Σεντόνια της Malabar Ista

τη ζωη μου εγω θα την προσφερω για επιδορπιο σε εκεινους τους χορτατους μικροαστους θα την προσφερω στις πορνες για ενα κομματι ψωμι θα την προσφερω σε Εκεινον για μια ασκηση φυσικης και σε Εκεινον για μια μεταμοσχευση απωθημενων και σε Εκεινον για μια προποση στο “παντα” και σε Εκεινον για μια τελευταια εμμονη οι εραστες μου ολοι ενας Εκεινος πλαστα ονοματα θα φτιαξω και σε ολους σας θα αφηνω λιγο απτο κραγιον μου θα στρατευτω και ενωπιον του Κομματος θα ευνουχιστω θα στρατευτω ξανα και ενωπιον του δρομου θα χριστω “φιληδονη αυτοχειρας” κοινωνικους ασκητες θα επικαλεστω ως συντροφους η παρανοια θα παρει χρωμα λευκο το μπορντο παραιτειται γι'αποψε σε ολα τα στελεχη τα υγρα μου θα προσφερω κι επειτα θα καψω τα πανο κι οταν θα συναντω ολους εκεινους για ποιους να σου πρωτοπω δεν ξερω για τους εραστες του πεζοδρομιου-ονοματα μη ζητας καταδοτης εμπρηστων δε γινομαι θα τους κερναω ενα τσιγαρο στη μεση και οργασμους θα απαιτω εκεινοι τις ιστοριες μου θα προσφερουν στους αλλους εκτελεσμενους και γω τις δικες τους-αν μας επιτρεπεται ιδιοκτησια προσωπικου βιωματος- οπως τοτε που η μαρα μιλησε για τον ποιητη και γω για τους “κοινωνικους ασκητες” της μ. ουρλιαξα και εκει που τις φαντασιωσεις μας ο ενας στον αλλο θα ξερναμε εκει που ενα κρασι του 1,80 σαπιο αναμεσα μας θα κειτεται καυλωμενο εκει θα αποχωρησω. Ευχαριστω θα πω σε ολους τους, και επειτα θα υποκλιθω.